چگونه جلسات حل مساله برگزار کنیم؟ قسمت دوم
محدوده راه‌حل را مشخص کنید؛ یعنی این تصمیم باید به چه نتیجه‌ای برسد؟ چقدر پول خرج می‌شود؟ چند نفر باید به کار گرفته شوند؟ چقدر زمان می‌برد؟ مهلت انجام آن کی است؟ این موارد را مشخص کنید و سپس هر راه‌حل را با راه‌حل‌های دیگر مقایسه کنید.
قانون راه‌حل‌ها به جای کیفیت دنبال کمیت است. آن را «مرحله تفکر متعدد» می‌نامند؛ زیرا باید همه گزینه‌های ممکن را بررسی کنید. از ارائه یک یا دو ایده و سپس انتخاب یکی از آن‌ها اجتناب کنید. مدام بپرسید «چه راه‌حل دیگری وجود دارد؟»
ارتباط مستقیمی بین تعداد راه‌حل‌ها و کیفیت راه‌حل نهایی وجود دارد. هرچه بحث، تضاد و عدم‌توافق بیشتری وجود داشته باشد، احتمال رسیدن به راه‌حل باکیفیت بیشتر است. هرچه تضاد کمتر باشد، احتمال باندبازی یا راه‌حل توافقی که اغلب بسیار ضعیف است بیشتر می‌شود.
وقتی به راه‌حلی رسیدید، آن را با معیارهای از پیش تعیین‌شده بسنجید. محدودیت‌ها و عوامل موثر چیست؟ کدام راه‌حل بیشترین سازگاری را با معیارهای تصمیم‌گیری دارد؟ به این ترتیب می‌توانید به جای افراد بر مسائل و به جای شخصیت افراد بر راه‌حل‌ها تمرکز کنید.
توافق درباره روش ارزیابی و کنترل اجرا بسیار مهم است. حتما در جلسات حل مسئله‌ای شرکت کرده‌اید که همه پس از بحث مفصل درباره راه‌حل‌ها به توافق می‌رسند و جلسه تمام می‌شود. سپس، چند هفته بعد دور هم جمع می‌شوند و می‌بینند هیچ اتفاقی نیفتاده است. چرا؟
معمولا دلیلش این است که چهار نفر به نام‌های «همه، شخصی، هرکس و هیچ‌کس» در کارهای گروهی مشارکت می‌کنند.
«همه» با مسئله، راه‌حل، برنامه عملی و کارهایی که باید انجام شود موافقند. با این وجود، نمی‌توانید «شخصی» که مسئول اجرای راه‌حل هست را مشخص کنید؛ بنابراین، افراد به این نتیجه می‌رسند که «هرکسی» می‌تواند و باید کارش را انجام دهد و جای نگرانی نیست؛ اما در انتهای روز می‌بینیم «هیچ‌کس» اقدامی نکرده و کاری انجام نداده است.
🎓گامهای مستحکم فردا،نیازمند آگاهی امروز است🎓
پلتفرم آموزشی آنلاین مدیران خلاق